خوف و رجا

دل شد به شبی در به در از خوف و رجا

در نی بدمیدم به توسل و دعا

 

شد ماه پریشان دعایم و زمین

عالم همه از بهت نگاهم به صدا

 

آن فاسد خونریز چرا در نظرت ... ؟

یعنی که چه مانیم ز اوصاف خدا؟

 

کس هیچ ندانست ز اسرار دلم

گفت او که ندانید و بدانم که چرا

 

گفتم که بسازم به هنر خانه‎ی دل

گفتا که زخاکی و به خاکی و هوا!

********

دیدم که شرابم تو به جوش آمده‎ای

گفتم که مرا نیست به آن میل رضا

 

حقا تو به دل روشنی‎ام آمده‎ای

در حسرت چشمت همه خوبانِ وفا!

 

دیدم که دلم از نگهت خون شده است

گفتم که شفیع آمده‎ای یا که هما؟

 

گفتی گذر از هر دو جهان جام بنوش

چون پرسشی از این دم تو  نیست فتی

 

# پانوشت : این غزل در تاریخ 1394/3/19 سروده شده که اخیراً (1397/4/3) آن را ویرایش نمودم؛ قابل ذکر است " فتی " تخلص حقیر بوده که به تاسی از امام اول شیعیان انتخاب نمودم و بعدها تصمیم گرفتم از " مهدی " به عنوان تخلص استفاده کنم. این غزل همچنین، اشاره ای به آیات 30-33 بقره دارد. در این غزل، مقصود از ضمیر "او" پروردگار عالم هستی و مقصود از ضمیر "تو" خلفای راستین ایشان است.