جا مانده از بهار

تو چه دانی ؟
در دل این ابر سیاه هزارها نگفته نهفته است 
که اگر لب باز کند 
آسمان و زمین را به عقد هم در خواهد آورد
تو چه دانی ؟
از پس دوستت دارم های خاکستری این شهر
بغض های ناتمامیست 
که چون گلوبندی حنجره ات را به دار می آویزد !
میترسم ...
میترسم قلم واژه پنهان کند ،
و در معصیت بماند 
شاعری که گیسو در بیت به بیت شعرهایش سپید کرده است ؛
آشنای قصه های هزار و یک شب ِ من ..
بیا پشت کنیم به آیینه ها 
و کوله بار خستگی هایمان را 
در آخرین ایستگاه خاطرات زخم خورده مان جا بگذاریم !
بیا پیله بشکافیم و بال بگیریم ؛
از درختهایی که سهم هرکداممان سیب دندان زده ای بیش نخواهد بود
بیا کوچ کنیم ؛
از این وسوسه و هبوط
از این آفتاب 
و بهاری که عجیب بوی خزان میدهد !
که انتهای این قصه نه مرهمیست بر زخم های تو 
و نه نطفه ای در انتظار بارش شبانه من ...

ایپـــک _ خرداد 97