اژدهاي درد

بخت سپيد و ناب دلم خواب مي رود

 دل كنج خاطرات خوشت ذوب مي شود

رنگ اميد، از غزل ناب مي رود

 من گوشه اي نشسته ام و اشكهاي شعر

بر روي گونه ام به تب و تاب مي رود

 صد آه جانگداز كه آتش زدست دل

مانند خون، به خلوت سرداب مي رود

 عنقاي خوش قريحه كه بغضش شكسته بود

بي بال و پر به خانه قصاب مي رود

 ديگر نخواب ماه برادر كه صبح هم

چون رود سر به زير، به مرداب مي رود

 وقتي كه صبح بي رمق از تابش ايستاد

افسون نور، از دل شب تاب مي رود

 اي اژدهاي درد: دريغا زمرگ صبح

با مرگ عشق، رونق مهتاب مي رود

 در سوگ صبح، رقص غزل جاودانه شد

چشمان ماه، با غزلم خواب مي رود

(صبح- آذر ۸۹)