بُن بست

از این طرف، زمانه اگر زخم می زند
از آن طرف، تو نیزه در این زخم می کنی


درودبرشمابانوی عزیزم
بسیارعالی بود
احسنت

درود
زیبا بود

سلام و عرض ادب استاد بافرانی گرانقدر
بسیار خوشحالم که بعد از چند ماه باز هم سعادت این را دارم که شعر زیبایتان را با افتخار بخوانم.
مثل همیشه عالی بود.تصاویر بکر،ساختاری منسجم ،زبان به روز و...
بسیار لذت بردم و بهره مند شدم از تماشای خلق این زیبایی ها
واقعا دست مریزاد
امیدوارم که همچنان در آسمان ادب معاصر بدرخشید بزرگوار

درود بر شما استاد گرامي
و خواهر ارجمند
زيباي زيباي زيباي زيبا سروديد
خواندم و آموختم و لذت بردم
درود بر شما و احساس نابتان و طبع گوهرافشانتان

گفتی به چشمت، آب ِحیاتم ولی هنوز
چشمان تشنه ات به تماشای دیگریست

سلام بر استاد بافرانی عزیز

تک تک بیت ها،زیبا و زیبا و زیبا.
واقعا عالی بود.
چه استادانه کلمات را کنار هم میگذارید.
بعضی بند ها را واقعا کولاک کردید.
مثل بند مطلع.
یا این بند:
هستی ولی نصیبِ من از خنده هات، هیچ
مشتاقِ خنده های تواَم، اخم می کنی
از این طرف، زمانه اگر زخم می زند
از آن طرف، تو نیزه در این زخم می کنی

با خواندن این قسمت یاد سید مهدی موسوی افتادم،با این بیت از شعر بعد از تو:
بعد از تو لای زخم هایم استخوان کردم
با هرکه میشد هر چه میشد امتحان کردم

یا مثلا در قسمتِ

دل بسته ای به دشمن و با من به دشمنی
جَنگَست اگر،.. علیهِ تو کولاک می کنم
در رزمِ عشق، زورِ مرا دستِ کم نگیر
تنها به ناز و عشوه تو را خاک می کنم

تنها به ضربِ بوسه، کمی عطر، یک نگاه؛
من پای عشق، مثلِ تو از عقلْ، عاجزم
یادت که هست، اهلِ وِنوسم،.. زنم،.. ولی
بی رزمگاهِ تخت و بدن، هم مُبارزم


برایم خیلی جالب بود که زبان زنانه تان را به خورد مخاطب دادید،و فوق از پس این کار برآمدید،تلمیح ریزتان به فیلم زنان مردان مریخی زنان ونوسی،یاد اعتقاد عرفی که زنان در عشق کمتر از عقل بهره میگیرند و بیشتر گوش به احساس میدهند...واقعا عالیست
علیرضا آذر هم یک این چنین فضایی را البته با زبانی مردانه بیان میکند

قد کشیدم سرِ دوشم به لبِ ابر رسید
سر برآوردم و دیدم که چقدر الوندم

عهد کردم که اگر پای کسی فتحم کرد
قامتش را سرِ سبابه‌ی خود می‌بندم

عهد کردم که اگر دست کسی لمسم کرد
کولیِ دشت شوم معرکه آغاز کنم

در دلم آهنِ تَف‌دیده‌ی بسیاری هست
وای ازآن دَم که بخواهم دهنی باز کنم

آنچنان مست کنم روح بچرخد در من
آنچنان نعره زنم سقفِ زمین چاک شود

آنچنان شانه به لرزانم و هی هی بکنم
که برای همه‌ی دشت خطرناک شود

این تهوع که مرا هست تو را خواهد کشت
آنچه من خورده‌ام از حدِ خودم بیشتر است

می‌رود بمبِ دلم فاجعه آغاز کند
هر کسی دورتر است،عاقبت‌اندیش‌تر است

و یا در تومور دو:
به خودم آمدم انگار تویی در من بود
این کمی بیشتر از دل به کسی بستن بود

پیش چشم همه از خویش یَلی ساخته ام
پیش چشمان تو اما سپر انداخته ام

خیلی برای بنده جالب است،شاعران معاصر فوق العاده ی ما از پتانسیل کلمات چه قدر خوب استفاده میکنند،شعرتان عالی بود.
واقعا لذت بردم.
من، ساقه ای که نازِ تبر را کشیده است!
من، آنکه دیر، نیمه ی خود را شناختم

بسیار زیبا شاعر

بسیار زیبا
تحسین آمیز است

درود استاد.

لذت بردم بانو
بسیار زیبا

سلام ودرود برشما
بانو پور بافرانی گرامی
شعرتان را خواندم
بسیار سرایش زیبا وقبل تأملی بود
عالی وسرشار از مضامین ناب
بزرگمهر وبرقرار باشید