مشتاق صبح

از رنگ قوم ریاکار خسته ام
رندانه قاب ریا را شکسته ام
پود ردای تظاهر به حُسن را
ازهم دریده و تارش گسسته ام
شکرا که بر سرجوی مصادقه
درکوی سبز صداقت نشسته ام
دمساز بلبل شیرین سخن شدم
در بر کلاغ  پِهِن خوار بسته ام
از مشی تیغ  و طریق درندگی
وز مدح خار و خرافات رسته ام
از دام دستها به نرمی رها شدم
بر بام درکِ  فراتر ز دسته ام
دربندِ خوبی صورت نیَم دگر
مفتون منزلت مغز و هسته ام
از درک خانۀ آخر گریز نیست
دل را به خانه و خوانی نبسته ام
از ترس و بیم جهنم رهیده ام
شیدایِ عشق و سخای پرسته ام
دست از ستایش یلدا کشیده ام
مشتاق صبح سپید وخجسته ام