سلطان

شیر را از جنگل ربودند!

جنگل از نعره هایش ،

خواب می رفت .

تا سحر

تا صبح شود،

ناز می رفت .

"وای این جنگل بیابان می شود"

لخت و عریان می شود!

گرگهایش وحشت اندازند میان گله ها

بوته هایش وحشی خار،

آویز گلها می شوند.

جنگل من!خوابهایش

آشفته،

پریشان می شود.

سرد و تاریک،

برگهایش،

 هم آغوش خارها می شود.

ریشه هایش سر برآرند

از سر بیگانگی

راه گم ، می شوند

"جادوگران سلطان جنگل می شوند"


شیر من!

مست و حیران،

هم سلول روباه می شود

جنگل من !

خود را به آتش می کشد

نعره ی شیرش نباشد؟

غرش جنگل نباشد؟

سا قه هایش هرزه،

طوفان میشود.

"وای  این جنگل بیابان می شود"

خالی از آب و هوا

"گورستان می شود".