مزدور

 زمینت پر ز گندم شد ، همه از رنج مردم شد
مگر دزدیدی از مردم ؟ که از شیپور می ترسی
چه شیرین گشته کامِ تو، جهان گشته به نامِ تو
ز کندویی عسل بردی ؟ که از زنبور می ترسی
صدای جنگ می آید ، ز نام و ننگ می آید
مگر جنگی به پا کردی؟ که از تنبور می ترسی
به جای کاه علف دادی ، به مزدوران هدف دادی
هدف گشتی مگر اکنون ؟ که از مزدور می ترسی
در این تقویمِ خورشیدی ، زمانی هم تو رقصیدی
عصا گم کرد ه ای حالا ، که همچون کور می ترسی
شب اما بار می بندد ، لبِ خورشید می خندد
بمان در قلبِ تاریکت ، تو که از نور می ترسی
سوالی مبهم و مجهول ، شده فکرم کمی مشغول
گمانم گور تاریک است ، چرا از گور می ترسی؟