یک روسری قرمز

یک روسری قرمز

میان واژه های آویخته بر لبانم
یکی مصلوب ست
یکی در آشوب
و یکی همیشه قد میکشد ...گل میدهد
تا مرا بیدار کند
آنگاه 
که دستهای مخملی رویا
مرا چون صبحی پاک و باکره
به آغوش قلم میسپارد
واژه های هراس
از خدایی میگویند
که پشت برگهای زرد تاریخ
خوابش برده
و من
هر چه که داشتم و دارم را
در استخوانهای لخت هفت سالگی ام
جا میگذارم
میان واژه های خاکی و زخمی کودکی ام
همیشه 
یک روسری قرمز
در انتهای دیواری سرد و خشک
پیام تسلیت من ست
به بند رخت سیاه پوش دردهایم....

میان واژه های آویخته بر لبانم
همیشه سایه مجروح مردیست
که در خنده ی خونین بلوغ
از سنگفرش باران خورده ی آغوشم
عبور کرد و ...
هرگز...برنگشت

و آینه ای کوچک
روزی هزار بار
یقین عریان مرا
بر پیشانی دردهایم
حک میکند....

میان واژه های آویخته بر لبانم.....


#مستانه _ دادگر ( ماهور)

هجدهم دیماه نود و شش