سالهای انتظار

  دارم انتظار را می َبرم تا انتهای شب

  و پنجره را باز می کنم

   به سوی تاریکی ُمطلق. 

   نفسهایم تنگ است چون دلم!

   تو از وسعت نگاهم دوری... خیلی دور

   کور سوی ستاره ای را می بینم.

   ماه غایب است و پنهان در حریر َابر

   وحوض فیروزه ای خانه

   بی تاب یک لحظه آرزوی در آغوش کشیدنش! 

   تو از کدامین ستاره خواهی آمد

   در زمین یخ زده از بی عاطفگی قرن تجدّد کور

   و سرخ، از خون مظلومان تاریخ درد.

   سینه ام زخمی ستم است

   و قلبم شکسته از سنگ خارای نامردمی .

   کجایی ای نگاهت همه نور

   و لبخندت امید.

   قدم بگذار تا بوسه باران کنم قدمگاهت را.

   اینک سالها و شاید قرنها ست

    که بر در نشسته ام

   و می ُ کشدم انتظار تو ....

کلمات عاجزند از بیان دلتنگی  های انتظار . معنای صبر را از  روایت یعقوب شنیدن باور کردنی است اما  برای نبو د نت در سالهای بی حوصلگیم چه کنم که این خود حکایت دیگریست که در باور تاریخ هم گنجانده نشده !

                                                                               سرودۀ شهلا فراهانچی

                                                                                            در تاریخ هزار و سیصد و نود