یادت که می وزد

یادت که می وزد خود پاییز می شوم
از بغض های سر زده سر ریز می شوم


زرد است رنگ رویم و خون است رنگ دل،
بی تو غروب سرد و غم انگیز می شوم 


کافر به عشق میشوی و در نگاه شهر،
من یک دروغ مصلحت آمیز می شوم


لاجرعه سر بکش غزلم را که دم به دم،
از گوشوار یاد تو آویز می شوم


وقتی پرنده می شوی و می پری به اوج
"تنهاترین مترسک جالیز می شوم"


اما نه! ...آسمان تویی و من پرنده ات،
در آبی نگاه تو ناچیز می شوم


پیچیده عطر موی تو در دامن نسیم،
 در پاے این خیال فدا نیز مے شوم!

95.8.12

#هما_توکلی_پور 
مصرع تضمین:یوسف نجار زاده