اقبال بد

《اقبال بد》

کس ندیده تا به اکنون صورتِ خوشحال من
با زمستان خو گرفته چهره ی هر سال من

من به بالم وعده دادم که کبوتر می شوم
غافل از اینکه تگرگی می شکافد بال من

جُرمِ انسان بودنم بر زجر من کافی نبود
جرم عشق افزوده شد بر دفترِ اعمال من

شُکر حق از دارِ دنیا مال و فرزندی نبود
تا که بر جانم بسوزد کودک و اموال من

مادرم از من بهشتی زیر پا بُرد و پدر
از هوس با گندمی، آشفته کرد اقبال من

هر دو در آن سوی عالم خوب و خوش، خُرَّم ولی
«لا تَقُلْ اُفٍّ لَکُمْ» شد پاسخ اَمثال من

درد اگر درمان ندارد مرگِ آدم بهتر است
از قضا با مرگْ هم بهتر نگردد حال من

روی هر زخمم نمک پُر شد، سفارش کن بگو
تا نریزد بر تنم اشک نمک، غَسّال من

من دخیلِ فال حافظ می شوم کاری کند
تا نیاید این همه تقدیرِ بد دنبال من

عاقبتْ تقدیرِ من بهتر نشد با فال او
حافظا یاسین بخوان، برگشته بخت از فال من



#ناهید_شکوهی