بو کی مِئی خانیه چاتدیم اوزیم عریان اِئله دیم
چون کی بو خرقه نی رهنِ مِئیِ رندان اِئله دیم
اِئتمه دون جرعه ده احسان منه آخشام هر چند
شمع تک گوزلریمین یاشینی افشان اِئله دیم
بیر عُمِر هر نه اورک علم و عمل جمع اِئله ییب
هامِسین فدیه ی اول زلفِ پریشان اِئله دیم
فلکین ایری چماقی چکیب امّید الیمی
هر نه وقت کی الیمی سویِ زنخدان اِئله دیم
منی مِئی جرمینه قورخوتما اوتینان زاهد
هر نه عهدِ ازل امر اِئتدی من اوندان اِئله دیم
بو جِئریق خرقه مه دُگمه کیمی صف باغلِییری
اُ دوگون کی یاخادان تا تهِ دامان اِئله دیم
مُژده ی وصلی یِئتیر قاپ باجاسیندان دوشسین
منزلِ قلبه کی سوداویله ویران اِئله دیم
حور و جنّت هوسیله کی اورک آزمیشیدی
اونی امّیدِ وصالونلا پشیمان اِئله دیم
وصلِ دلدار اگر ایستیرسن اوزون فانی اِئله
بو چتین قصه نی باخ گور نئجه آسان اِئله دیم
(ترجمه شعرامیرعلیشیر نوایی به ترکی)
(۲۰۱/۱۴۰۳/۰۹/۰۸)
$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$$
اینکه خود را به در میکده عریان کردم
خرقه را رهن شراب از پی رندان کردم
دوش یک جرعه ام احسان ننمودی هر چند
اشک چون شمع فشاندم سپس افغان کردم
عمرها آنچه دل از علم و عمل جمع نمود
همه را در سر آن زلف پریشان کردم
خم چوگان فلک دست امیدم بکشید
دست هر گه سوی آن گوی زنخدان کردم
بیم آتش مده از جرم می ام ای زاهد
کانچه قسام ازل امر نمود آن کردم
خرقه چاک مرا بر صف تکمه شدست
آن گره ها که به دامان و گریبان کردم
پرتو مهر وصال از درو بامش افتاد
خانه دل که بسودای تو ویران کردم
دل که گمره شده بود از هوس جنت و حور
بازش از یاد وصال تو پشیمان کردم
وصل اگر بایدت از خود بگذر ای فانی
بین که چون قصه مشکل به تو آسان کردم
کار جالب و ارزشمندی است