مـرغِ سـحر گـفـت بـه پـروانه شـبـی تــار
ایـنـگـونـه تـو هـم نـالـۀ دیـریـنـه مـیازار
هرجا که رَوَم صـحبتِ عشقِ تو و شمع است
عشقِ من و گُل را چه کم از صحبتِ جمع است
رنـگ از رُخِ مـن رنــگِ رُخِ یــار ربـودسـت
آوازه بــرایِ تــو و دلــدارِ تـــو بــودســت
بـا تــرسِ زِ تـاریـکـیِ خــود بــاز بــرآنـم
یک نـغـمـه زِ غـم نـامـۀ مـعــشوقه بخوانم
عــاشـق نـشـود آن کــه غــمِ یــار نــدارد
وَز عـُـزلـــتِ عـشــقـش دلِ بـیـمار نـدارد
گـفـت یـاورِ هـم غـم شـدم از دردِ تـو آگاه
لیـکـن نــه مـنـم از پـیِ نـام آوری و جــاه
مـی سـوزم از عـشق و تـهی از نام و نِمـودم
پُـر گــشـتـه زِ زیــبـایـیِ مـعشوقه سرودم
آن کس که بسوزد زِ درون عاشق و واله ست
وَرنـه زِ بــرون خـالـی و پـُـر رنگِ پیاله ست
پـایـان بـرسـان نـالـه و این حـالِ پریـشان
چون عشقِ تو نور اسـت و پُـر از قدرتِ ایمان
روزی کـه جـهـان پُـر شود از ظلمتِ جاوید
جــز روشـنـیِ عـشـقِ تـو و گـُل نـتوان دید
ذکـرِ غمِ معشوقِ تـو در هر نـَفـَسِ توست
بـا رنـگ و ریـا عـشق و صفـا را نتـوان جُست