دنیای قصه ها...

سلام و عرض ادب و هزاران درود خدکت ابوالفضل عزیزم
تنهای خراسانی،باری دیگر چهارپاره ی زیبایت مرا مبهوت خود کرد.

شروعی بسیار نوستالژیک و عالی که هر مخاطبی را با شعر همراه می کند و پایانی خاکستری رنگ و فلسفی...
از سیر تا پیاز کار عالی بود
بدون اغراق یکی از بهترین کار های شما بود از لحاظ پشتوانه فکری و محتوایی
چهار پاره ای طولانی اما جذاب
**********************************************
کودک که بودم مادرم هرشب به وقت خواب
یک قصه از دنیای رویاهای خود میگفت
از "سیندرلا"و "کوزت" تا "بزبز قندی"
یا از همان دختر که پای پنبه ریسی خفت*

از آن بزی که در به روی گرگ وا میکرد
تا دختری که توی جنگل سیب را می خورد
از "هاچ" که هر روز و شب دنبال مادر گشت
فهمیدم بودم که امید هرگز نخواهد مرد

با خواندن این دو بند یک سری خاطرات از کودکی ام پیش چشمان رژه رفتند.
چه قدر زیبا
تلمیح های جالبی بود(البته این بار نه به داستان های قدیمی و سنتی بلکه به کارتونهای بچگی مان!! )
فقط دو نکته:
"به" وقت خواب.......با توجه به زبان شعرتان که معیار است استفاده از حرف اضافه ی "به" در جایگاه "در" چندان معمول نیست.در بند دوم هم در هر چهر مصرع حرف اضافه ی "که" را در بدایتشان می بینیم که کمی از شیوایی شعر کاسته شده است.

**********************************************
مادر برایم از غم آن دخترک می گفت
که شیر جنگل مادرش را روبرویش خورد
من در هجوم سرد این وحشت نمی خوابم
این داستان را بی گمان از یاد خواهم برد
این بند واقعاً زیبا بود و همه چیز تمام
هجوم سرد وحشت.......چه ترکیب اسمی زیبایی

البته چیزی که برایم جالب بود بسط دادن ناخود آگاه این داستاها با زمان حال توسط ذهن مخاطب است.
جدای از اینکه اینها رفرنس هایی برای فلاش بک به گذشته هستند ، می توانند نماد هایی از اتفاقات زمان حال هم باشند.
احسنت
**********************************************
گفتم که آزادی چه معنای غم انگیزی است
وقتی "فرار مرغیِ" "پیت لرد" را دیدم**
من در حصار دست های مادرم هرشب
بی غصه و بی درد و بی تردید خوابیدم

کارتون فرار مرغی......یکی از بهترین آثار سینمای کودک و جهان
کارتونی که که موضوع و ژانر پردازشش، تبدیل به یک الگو و شابلون برای فیلم ها و سریال های زیادی شد.
چه اقباس محتوایی و چه اقباس فیلم نامه ای!!!
......
در مصرع دسوم از حصار دستان مادر گفته ایدکه بر خلاف تصور زندانی شدن دو بیت قبل نوعی مامن آرامش است.
حصار اولی(در فرار مرغی)بد
و
حصار دومی(آغوش مادر )خوب.......این روند پارادوکسیکال در یک بند بسیار زیبا بود.
لذت بردم
*********************************************
تنها غمی که در دلم از کودکی دارم
گم بودن هر لحظه ای مادر "نل" بود
حس من از آن روز بر فردای دور از دست
در دشت تنها ماندن و بی کس شدن ول بود

بندی دیگر در راستای بیان نمادین خاطرات و نوستالژی های کودکی که فکر می کنم برای هر دهه هفتادی اصیل و کنجکاوی خاطه انگیز است.
دشت تنهایی و بی کسی..... و ول شدن در آن
ول شدن بهترین فعلی بود که می شد برای این سرگردانی و مکان آن که بی کسی است آورد
************************************
اما گذشت آن روز های سرخوشی هایم
شب ها بدون قصه ی مادر چه حالی بود
اشباح سرگردان و آن جادوگر بدجنس
بر غصه ی تنها شدن هر گاه می افزود

احسنت یاد بندی از آخرین سیاهه ام افتاد:
دوران شیرین رفت و ما ماندیم و دلتنگی
یک قلب پر درد و گلویی مملو از فریاد
دنیای انسان ها پشیزی هم نمی ارزد
بنیان آن آب است و آخر می شود بر باد

اشاح سرگردان و جادوگر بدجنس
چه نماد هایی .ترجیح می دهم بررسی نکنم تا حالت رویای آن مکتوم بماند.
!فقط یک نکته:
هر گاه می افزود......به واسطه ی استفاده از واژه ی گاه باید دست به امان اختیار تغییر واکه شویم....به نظرم اگر لحظه را به جایش بیاوریم روان تر خواهد شد.
*********************************************
مادر که گاهی فکر هایش سمت دیگر بود
"صادق" برایم نصف شب ها قصه ای می خواند
روزی که "پات"***از بینمان می رفت فهمیدم
دنیای من شادی و خوشحالی نخواهد ماند

احسنت عجب ایهامی در مصرع دو
وچه تلمیح به موقعی
با این بند وارد فراز دیگری از داستان می شویم
فضا دارد مه آلود و گنگ می شود.....نام صادق و پات(سگ ولگرد داستانش)هم مزید بر علت هستند.
!فقط در مصرع 4 شادی و خوشحالی حشو دارند
*********************************************
لیچار بار قصه های کودکی کردم
وقتی که "رستم"****،"داش آکل" را زمین انداخت
فهمیدم از آن روز باید مردان میدان بود
وقتی که "مرجان" هرچه را که داشت،درجا باخت

یکی از بهترین های این چهار پاره
تلمیح های به جا که اگر خواننده مشرف بر داستانهای هدایت باشد بد جور با شعر همزاد پنداری خواهد کرد.
!فقط در مصرع 4 به واسطه استفاده دو حرف اضافه ی "که" پشت سر هم کمی به شیوایی کلام لطمه زده.
*********************************************

"شنگول و منگولـ"ـم مبدل شد به "بوف کور"
من ماندم و این درد های بی خودِ مسکوت
دستمال من گم شد،ولی زیر درخت مرگ
هی جستجو کردم درون پیکر تابوت

گلبارانش کردم که دیده شود
احسنت
آفرین ابوالفضل جان
خیلی زیبا بود

تغییر 180 درجه ای افکار......دو دنیای متفاوت
کودکی و بزرگسالی......بوف کور و شنگول و منگول.....سیاهی و سپیدی...
یینگ و یانگ کنفسیوس برایم تداعی شد!!!
بیان یک اتفاق دو قطبی ...... در یک لحظه سکه پشت رو می شود و مخاطب تلنگر می خورد.
به به
*******************************************
از پشت لبخند ملیح گرگ پیدا شد
آن چهره ی شومِ درنده خوی خون خوارش
دیگر طناب دار هم پاره نمیشد تا
کامل شود آن ماجرای درهم و تارش
عالییییی
**********************************************
افتاده ام از آسمان آبیم حالا
بر این زمینِ مادرِ بیچاره ی غم ها
ای کاش قبل از چیدن آن سیب ممنوعه
نابود می شد از درونش حضرت حوا

پایان بندی بهترین از این برای این چهارپاره غیر ممکن است!!!
آفرین
زمینِ مادرِ بیچاره ی غم ها.....تتابع اضافات زیباییست.

بیت اول ایهام کلی دارد:
1-افتادن روح بشری به روی کره زمین(معنا ی عام)
2-پایان دنیای شیرین کودکی و وردو به دنیای خاکستری بزرگسالی(معنای خاص)
******
بیت دوم تلمیح دارد ،انتقاد دارد ، اعتراض داردو...
اعتراض به برپایی جهان انسانها!!!
چیزی که در بندهای پیشین پی ریزی شده و به نوعی این قسمت برداشت کشته های ماقبلش است.
شاعر به ستوه آمده از دنیای اطرافش و حسرت این را می خورد که ای کاش اصلاً این پای بازی از بنچاق به عرصه وجود نمی رسید.
...
حالا یک تعبیر دیگر هم می توان داشت
نابود شدن از درون حضرت حوا را می توان کنایه گرفت که ای کاش از پیامد کارش آگاه بود و هرگز این کار را نمی کرد.
*********************************************
این متلاطم شدن افکار مخاطب و فکر کردن در باره ی معنا و تعابیر چند وجهی، نشان می دهد که شما در رسالت هنری تان موفق بوده اید
تبریک می گویم تنهای خراسانی عززززززیزم
**********************************************
پیروز باشید و در اوج
اثر زیبایتان زبان الکنم را گویا کرد

در پناه حق

سلام بر جناب رمضانی عزیز
گرچه زبان شعر روان بود اما ایراد کلی دارد این شعر
کودک که بودم مادرم هرشب به وقت خواب
یک قصه از دنیای رویاهای خود میگفت
از \"سیندرلا\"و \"کوزت\" تا \"بزبز قندی\"
یا از همان دختر که پای پنبه ریسی خفت*

ابتدا در مورد این بخش :
این بخش اصلا باورپذیر نیست
سیندرلا و زیبای خفته هر دو اثر شارل پرو فرانسوی هستند و شما احتمالا خواسته اید با ذکر آثار یک نویسنده ارتباطی بین عناصر موجود ایجاد کنید
البته به نظرم موفق نشده اید زیرا شارل پرو نویسنده ی قصه های پریان است و مضامین افسانه ای آن بارز است اما در ادامه با ذکر نام کوزت و اشاره به رمان انتقادی ویکتور هوگو ضربه ی اساسی به باورپذیری شعر زده اید مخصوصا این که در همان بخش اول شعر این اتفاق افتاده است
رویای کدام دختری آن هم در کودکی علاوه بر قصه های شاه پریون ماجرای دردناک کوزت بوده است؟
اصلا باورپذیر نیست
اولا این که مادر شما در کودکی چنین رویای نامنسجمی داشته باشد دوم این که قصه های غالبا مطابق سلیقه ی دخترانه برای پسر خود تعریف کند یا قصه ی کوزت را
بنابراین شعر با یک شروع ناموفق اغاز می شود

اما بخش دوم :
از آن بزی که در به روی گرگ وا میکرد
تا دختری که توی جنگل سیب را می خورد
از \"هاچ\" که هر روز و شب دنبال مادر گشت
فهمیدم بودم که امید هرگز نخواهد مرد

سفید برفی و باز هم داستانی از شارل پرو
سپس قصه ای از بن زلس یعنی هاچ
اما متاسفانه باز هم اولین چیزی که در ذهن می آید انیمیشن هاچ است زیرا کتاب هاچ چندان مشهور نیست
در ضمن تمام داستان ها به جز شنگول و منگول را کودکان دهه ی 60 و 70 و 80 و حتی 90 از تلویزیون دیده اند نه این که از زبان مادرشان بشنوند
بنابراین مجموع دو بخش اول چهارپاره کاملا تصنعی هستند
زیرا داستان هایی که تلمیح به آن ها شده است اصلا داستان هایی که یک مادر برای فرزند پسرش تعریف کند نیست و نه رویای کودکی ایشان می تواند باشد

بخش سوم :
مادر برایم از غم آن دخترک می گفت
که شیر جنگل مادرش را روبرویش خورد
من در هجوم سرد این وحشت نمی خوابم
این داستان را بی گمان از یاد خواهم برد

هجوم سرد وحشت برای یک قصه گویی مادر برای فرزند؟
درصد پذیرش این بخش هم از سوی مخاطب کم است البته شعر روان است و مخاطب با مسامحه از اکثر ناهماهنگی های شعر عبور می کند
بخش چهارم :

گفتم که آزادی چه معنای غم انگیزی است
وقتی \"فرار مرغیِ\" \"پیت لرد\" را دیدم**
من در حصار دست های مادرم هرشب
بی غصه و بی درد و بی تردید خوابیدم


قرار گرفتن در حصار آغوش مادر و بی هراس خوابیدن بعد از خواندن ابیات قبلی باز هم خلاف واقع است
گویی فراموش کرده اید در بخش قبل قصه های غم انگیز کوزت و خورده شدن مادری جلوی فرزندش توسط یک شیر درنده را شنیده اید
اگر ابتدای شعر را هم با سهل انگاری بپذیریم چگونه این قسمت را در ذهن خود هضم کنیم؟

بخش پنجم :

تنها غمی که در دلم از کودکی دارم
گم بودن هر لحظه ای مادر \"نل\" بود
حس من از آن روز بر فردای دور از دست
در دشت تنها ماندن و بی کس شدن ول بود

اشاره به هراس شما از عدم حضور مادر(انشالله سایه ی همه پدران و مادران بالای سر فرزندان باشد) و داستان مغازه ی عتیقه فروشی چارلز دیکنز و نل شاید تنها بخش موفقیت آمیز این چهارپاره باشد

بخش ششم تا آخر :

در ابیات بعدی به آثار صادق هدایت اشاره شده و از دست رفتن خوشی های کودکی اما شما در کودکی هم قصه های تلخ شنیدید هم نگرانی و دلهره تان را از عدم حضور مادر و تنها شدن بیان کرده اید (البته در این شعر ) بنابراین برخلاف نظر جناب حجازی که گفته اند شما یک تغیییر فضا ایجاد کرده اید معتقدم فضای منفی از همان اول وجود دارد
اما بخش آخر شعر :
شما در بخش آخر سیب خوردن در جنگل سفیدبرفی را به چیدن سیب ممنوعه توسط حوا پیوند زده اید و اشاره به تکرار اشتباهات داشته اید
که به نظرم ابتکار خوبی بود و شاخه گلی در میان گل های پژمرده
اما شما نتوانسته اید به خوبی از پس تعلیل شکایتتان از برپایی جهان انسانی بربیایید دلایل کافی نیاورده اید از یک خستگی ساده حرف زده اید

امیدوارم در اشعار بعدی لحاظ کنید
و این جسارت بنده را هم ببخشایید

سلام وعرض ادب
عالی بود آقا ابوالفضل...واقعا میگم..........................

هزار ماشاالله ..اینقدر پیشرفت بزنم به تخته...
شعر های جدید وقدیمتان با هم زمین تا آسمان فرق دارند
الحق که جهشی پیشرفت کرده اید چه در بیان وچه در ساختار و محتوا

دوست دارم برایتان ساده و خودمانی بنویسم

بند اول وبند دوم وبیت اول بند سوم...یک پلان شعر است((شنیده ها))
مادر ، هر شب یک داستان از ....وووووو....می گوید

در پاره 4 و5 این پلان تقریبا بسته میشود...

در ادامه پلان بعدی((دیده ها))....
از جمله داش اکل ...هدایت ...وووو

وباز در ادامه پلان نهایی که شاعر شنیده ها ودیده هارا با هم موافق میسازد
وخوب هم از پسش برامده ..یعنی خداییش حق مطلب ادا شده است

در پاره ی آخر:
افتاده ام از آسمان آبیم حالا
بر این زمینِ مادرِ بیچاره ی غم ها
ای کاش قبل از چیدن آن سیب ممنوعه
نابود می شد از درونش حضرت حوا

چقدر زیبا نتیجه گیری شده است...هم تلمیح دارد وهم ترکیبات وصفی

دست و دل وقلم مریزاد استــــــــــــــــــــــــــــــــــــاد