تو بهاری

توبهــــاری

اگـــر زردم

اگـــــــــر پائیـــــزی رنـگـــم

اگر قهــــــرم بهـارُ

خواب مرگـــ ــم

تـــــرانه تا تـــــرانه

با غــزل های نگاهـــــت

سرودم پس چــــرا؟!

گفتی چو سنگـم؟!

اگر شعر سپیدم

درسیاهیِّ قلم شد

گناهی نیست چون درگیــــر رنگـم

بهارت نو شده ماه پریشان

نباشی مـــن خــــرابم

دست تنگـــــم!

عزیزم تو بهاریُّ تو جانیُّ تو جـــانان

که چون بـی تو شوم

بی ساز وبرگم

بیــــــــا

امــروز و فـــردا را......

کنار من بمان تو

که باتــــــو مــــــــــــن دفُ

من ساز و چنگم!