در دل شام سیاهیم

در دل شام سیاهیم و ز ره مانده بسی

خسته در بادیه ماندیم و نمانده نفسی

تا رسد شعله ی خورشید به ما صبح مراد

عمر ما رفته به تاراج و کجا همنفسی ؟

شمع بی نور مرا ره نبوَد بزم سحر

وندراین بادیه ی دور چه بانگ جرسی؟

نتوانم که رسم تا فلکِ منزل یار

جلوه ی یار به کیوان و منم در قفسی

وصف دریای نگاهش نکنم در سخنم

ورنه هرمُرده بیابد به دل خود  هوسی

طالع  یار من آن نیست که می پنداری

تا بلند اختر او بََر نشود خار و خسی

کاش شیرین بشناسد دل فرهادی من

از چه عنقا نشناسند به قدر مگسی؟

 سخنم از دل خونست چو نالم ز قدر

قطره را تا لب دریا نبود دسترسی

آن بت گلرخ طناز جفاکار کراست؟

بانگ و فریادکجا آرم و کو دادرسی؟

دکترعلی حیدری معاف13880503