عاشقم و نیست گناهم

 گفتی به شکرخنده  ترا هیچ نخواهم

جانا چه کنم عاشقم و نیست کناهم

 هر سرو  و سپیدار به نزدیک تو پست است

بالای تو را می طلبد طبع چو شاهم

 خیزاب کف آلود غم ار مهلکه باشد

جز ساحل مهرت که دگر نیست پناهم

 پا در گل و غرق هوس روی چو ماهت

بی بوسه از آن سرخ لبت جمله تباهم

 این درد که را گویم اگر با تو نگویم

با شوق سحر رفتم و افتاده به چاهم

 تا چند خطاهای دلم را بشماری

تا باد قدر در رسد انگار که کاهم

 یک نکته تو را گویم و دانم نپذیری

بی عشوه ات امکان گنه نیست فراهم

بر راه تو می مانم و جز تو نشناسم

در کوی تو افتاده ز تقدیر کلاهم

ابر خزرم گریه کنان رو به تو آرم

جز گریه چه آید دگر از بخت سیاهم

دکترعلی حیدری معاف 22/2/1390