اشتباهی از دل

مَهِ خشبو، نمِ مژگانِ بهارست گویی/ ورقِ بیتِ مرا نقش و نگارست گویی
سَرِ وین زاده ی غم را، ز چه پنهان دارد؟/ به بَرِ کنجِ دلم بویِ جوارست گویی
به عنانِ سَرِ مغرورِ تنم مختارست/ دلِ بی نامِ مرا رخش سوارست گویی
ز بَرِ لعلِ دَمش بر لبِ من صد فرسنگ/ سرِ زلفش چو قَدِ روی چنارست گویی
صنمی یاد خوشش در سَرِ دل می تازد/ دلِ بی مهرِ تنم پیشِ تو خوارست گویی
رهِ تاریکِ سرم را دلِ وی چون رویا/ به سرابِ برهوت جامِ منارست گویی
به سَر یار، دلِ یابس به دلِ من می گفت/ به زمینِ یَبَست مرغ و هزارست گویی
تو بدان وین رهِ شب از غم دوری تر شد/ که همی شامگَهِ دُرِّ انارست گویی
دلِ مرداب به غم و جور و جفا آتش زد/ چو که بر قفلِ دلش یار، عیارست گویی