فقر

ندیدم بدین سان سخن بی ثمر/ توانا بود هر که دانا بود
اگر طعم حسرت نخوردی مگو/ ز دانش دل پیر برنا بود
ندانی که مکنت بَرِ بینوا/ ز صد علمِ بی بَر شکوفا بود
خداوند ثروت ندارد کمی/ به جز چشمِ سیری که رعنا بود
تَعلُّم چه سودی به در آورد/ زمانی که غم فکر فردا بود؟
تهی دستِ عاقل چه گِل سر کند/ که شب تا سحر خوش به رویا بود؟
چه گویم نفس بر نفس درد و دل/ نفهمد که آنکس که دارا بود.
اگر خون کند چشمِ دل چنگِ غم/ دران گه که حرفم به معنا بود.
اگر علم تو رو بشوید به زر/ عقابی سرافراز ز عنقا بود.
وگر زر تهی از خرد باشدت/ چو تخمِ شکم پوچ رسوا بود.
تو مرداب پایانِ قطعه بگو/ که لعنت برین فقرِ زیبا بود.