ناکامی

مدیدم دِرهمی نیکی دران چشمِ کسانی/ فشردم چشمِ خود از خاک و خاشاکِ جهانی
ز دامان سپهر روزگار گردان حیران/ مخوردم بویِ گل چون باغِ بی جانِ خزانی
ز بس چشم دلم سفتم به تیغ بوی زندان/ به درد آمد سرم چون روحِ ناکامِ جوانی
حریر طبخ غم چون زم ز دستان زمستان/ بریزد سر چو گرمای نگاه سایه بانی
شکاف چون شفق از حفره گانش بس نگینان/ برقصاند به پشت هم چو باران روانی
تو ای مرداب مگو رازت به خویشان گرانت/ نمایان تن چو کبکی بی خبر چشمِ نشانی