بیا جانان شیرینم

بیا جانان شیرینم

. . . . . . . . . . . . . .

بیا جانان شیرینم که جز تو نیست درمانم    

کجا رفتی چرا رفتی بیا ای مونس جانم

به گلشن گر گلی روید کجا دل عطر او بوید    

که این بلبل تو را جوید گل سرمست و خندانم

چه آمد برسرت کاینسان زبان بستی و بنشستی   

چه آید بر سرم زین پس نمی دانم نمی دانم

بساط خرمی رفت و نسیمی نیست بر جانم   

چه بد طالع مرا آمد چرا اینسان پریشانم

دلم دیگر ز درد تو نوای خوش نمی خواند    

چنان از دیده می بارم که گویی ابر گیلانم

خدایی هست و فریادی که گویم شکوه ام با او  

که گر دستم نگیرد او برد این سیل بنیانم

دکتر علی حیدری معاف 1388