وطن

خیابان می دود در لا به لای ازدحامی تنگ
و زاده می شوداین روح لامذهب پر از نیرنگ

می آید از مسیری که پلاسیده جهانم را
و با یک اوج تازه بامضامینی سراسر ننگ

  گلچین که کردم روزها را تازه فهمیدم
  این قصه یک بازیِ تکراریست،حالا زنگ

-به گوشم می زند آهسته و مرموز می بلعد
-درون خود مرا چیزی بر آشفته شبیه جنگ

همان چیزی که از آن ابتدا هم در تهاجم بود
که تعبیرش شبیه رمیشیطان بود و مشتی سنگ

وبا یک ضجه ی تلخ از مسیری که وطن می شد

هراسان می کشیدم دردهایم را به سمتیمنگ