من ...

من شغال زخم خورده روزگارم
گرگ غرقیده در باران، زخمی و رها از گله
من سکوتی تلخ تر از صد ضربه شلاق
اشکی خشک شده در راه گلو
من شکستی مضحکم، از تمام نداشته های زندگیم
خرابه ای زشت نما،

که حتی گنج هم ندارد
دلقکی بی دماغ قرمز که عرضه خنداندن خودش را هم ندارد
من سگی از کوچه های خلوتم که گربه ها،
به گربه رقصانیش گرفته اند
من گوش آویز زشت پیرمرد کولیم،
زشت و بدبو، زاده آهن پاره ها
من نحسی روزهای هفته ام،
دردی که زایمان را نیز به تمسخر می گیرد
پیر خرفتی
زغال به دوش، کیسه خواب خیابان های شهر دور
من معنای دردم، معنای مرگ،
معنای پوچیدن و هیچ بودن
من...

زمستان 90