برداشتم

سلام براستاد کاوه ی عزیز
چه شعر زیبایی واقعن موندم کدوم بیت این شعر را انتخاب کنم هربیت خودش برای خودش یه غزل ناب بود ویک دنیا حرف
بامطلعی بسیارعالی که مخاطب رابه دنبال خودش می کشونه تا آخرشعر ومقطعی عالی تررررر

هزاران درود
شعری محکم با ساختاری منسجم ارتباط عمودی وافقی ابیات بسیارعالی
علی رغم غم تلخی که پشت ابیاتتون بود زبانی نرم ولطیف ودلنشین داشت که لذت خاصی داشت وحس زیبایی را به مخاطب القا می کرد
تصاویری بکر و بسیار ملموس وزیبااااااااااا
ازجمله این بیت
سنگ را اصلأ توان صلح با آیینه نیست
بیشتر از ذات تو از تو توقع داشتم
ایوللللللللل

مثل یک کودک اگر بازی نمی دادی مرا
این همه رؤیا به روی هم نمی انباشتم
هزار آفرین


آه! ای شاخه گُلِ با هر نسیمی رفتنی
کاشکی جای تو خاری در دلم می کاشتم
این بیتم که دیگه محشررررررربودددددددددد

حیفه که این شعردیده نشه مخصوصن تیک نقد می زنم تابقیه هم استفاده کنند روز به روز اشعارتون روبه تعالی است
دست مریزاد موفق باشید همیشه

درود بر شاعر خوش استعداد و زیباسرا، کاوه احمدزاده گرامی!

بانوعجم نقد ارزشمندی بر شعرتان نگاشتند. اجازه بدهید من نیز، به شیوه ی خودم و به اندازه ی وسعم، آن چه از شعر زیبایتان برداشت کردم، بازگویم:

عاقبت دست نیاز از عشق تو برداشتم
تو نه آن بودی که عمری باخودم پنداشتم

دست نیاز: اضافه ی اقترانی.
دست برداشتن: رها کردن.
چه زیبا و موجز، کاربرد پیدا کرده واژه ی (دست)، در عبارت های (دست نیاز و دست برداشتن)
***

سنگ را اصلأ توان صلح با آیینه نیست
بیشتر از ذات تو از تو توقع داشتم

سنگ و آیینه: تضاد
این بیت، یک شاه بیت است که به نظر من قابلیت آن را دارد که ضرب المثل گردد.
***

یاد آن روزی که پشت شیشه پرپر می زدی
داشتی می مردی از سرما ولی نگذاشتم

(پرپر زدن پشت شیشه و از سرما مردن)، چه تعبیر و چه تصویر ظریف شاعرانه ای!
تصور کنید: پرنده ای دارد پشت شیشه پرپر می زند و از شدت سرما، در حال مردن است.
تصویرسازی ای، بسیار احساسی و مهربان.
***

مثل یک کودک اگر بازی نمی دادی مرا
این همه رؤیا به روی هم نمی انباشتم

بازی دادن: کنایه از کسی را سرگرم ساختن . 2 - فریب دادن کسی.
چه مراعات نظیر زیبایی است بین واژه های (بازی) و (کودک) در این بیت.
و تصویرسازی ناب، از رویاهای زیبای کودکانه...

***
آه! ای شاخه گُلِ با هر نسیمی رفتنی
کاشکی جای تو خاری در دلم می کاشتم

مقطع شعر نیز عالی است.
که شاعر با مراعات نظیری، بی نظیر، بین واژه های:
شاخه گُل، نسیم، خار، و می کاشتم، شعر را به پایان رسانده است.
شاعر در این بیت، شکوه ای ظریف از بی وفایی معشوق دارد، ولی در این شکوه هم، با بیانی از ژرفای احساس، معشوق خود را (شاخه گل) خطاب می سازد و این بسیار زیباست.

مانا باشید