بنشین تماشایت کنم،ای زهره ی تابان من
محوِ نگاهت گشته ام،پلکی مزن جانان من
پروانه ی بیدل منم ، شمع فروزانم تویی
در آتشت سوزم همی،ای شعله ی رقصان من
مستیّ عشقت مذهبم ، وهمت نماز هر شبم
نامت چو ذکری بر لبم،ای دین و هم ایمان من
از رفتن و هجران مگو،عیشم چنین ناقص مکن
امشب شرابی ده مرا از نوش لعلت،جان من
بیش از تو،من عاشقترم،تا کی نداری باورم؟
هرجا نباشی در برم،آنجا بود زندان من
با من چنین بد تا مکن،این عشق را حاشا مکن
سرّ درون افشا مکن ، پیدا ترین پنهان من
بیماری هجران چه بد ، در خاک قلب خیمه زد
صد بوسه ی شیرین مگر،باشد ره درمان من
ای نازنین ای مه جبین بر صدق عشقم کن یقین
امواجِ اشکم را ببین ، در ساحلِ چشمانِ من
محلول دریایت شدم ، در حلّ راز عشق تو
گاهی بیافکن یک نظر،بر حال بی سامان من
هر شب قوی تر سر دهد،این جغد شوم بی کسی
آواز تلخ طعنه را ، در کلبه ی ویران من
مُهرِ خموشی بر دهان،خشکیده سروم در خزان
بر من بیا منّت بنه، شادابی بُستان من
بسیار زیبا ست