دزدان کبوترا نمان

روزی هزار بار

دهانمان را از اندیشه ها پر میکنند

و چشمانمان
خالی از خنیاگرانی آرمیده بر لبان ترانه

روزی هزار بار
می نشینند بر گردنه ی تاریک سال و ماهمان
تا در لانه ی سکوتمان
شعر #فروغ خوراکمان باشد
روزی هزار بار
جان دخترکی سرشار از ریحان را
به قربانگاه عفونت از شب مانده شأن می برند
و بوی خون زنان مرده در آغوششان
عرشه ی خدایگان زره پوششان را
می لرزاند
روزی هزار بار
جیب هایمان را از سکه های تقلبی پر میکنند
و هنوز 
دزدان کبوترانمان
چه خوش صدا 

بر بام شهر مان
اذان میگویند
من
روزی هزار بار
بی هیچ هراسی
بی هیچ تردیدی
بی هیچ لغزشی
خیالم را پر می‌کنم 
از نام کسی که نمیشناسمش
کسی که تاک خزنده مهرش
در من 
انگور میشود
شراب میشود
شعر میشود

#مستانه دادگر
#ماهور