فتنه گر من

فتنه گر من

 . . . . . . . . . . . . .

من مستم و مفتون تو ای فتنه گر من

 چون شام سیاهست کنون هر سحر من

گه ابر خموشم گذرم ساکت و آرام

گه سیل خروشان برود از بصرمن

تا شور مرا هر که ببیند بگریزد

کآشفتگی ام یاد کند از  شرر من

یا خنده در آید ز لب مردم بازار

ازخنده ی  من بر دل و حال و قدر من

بر چشم سیاهت همه ی خلق گرفتار

زآن است که یک لحظه نگیری خبرمن

پاداش به بلبل بدهد گل به نگاهی

آید که نگاهت بشناسد  نظرمن؟

از بذر جفایی که بکاری نه عجب گر

فریاد شود شیون و اشکی ثمرمن

(دکترعلی حیدری 1388/3/2)