بانگ بهار...

......

 

 بانگ بهار آتش برجان من فکند
 آوای وجد بود که گوشی نمی شنید
 لبخند مهر بود که چشمی نمی شناخت
 فریادعشق بود ولیکن دلی نبود...
  برق نگاه پاک و بی ریب عاشقان
 بانگ نوید عشق است از جان بی نشان...

 او بود  او که دیدم آمد به سوی من
 او بود او...
 روح بهاربود که از رهگذار دور
 او باغبار نور درخشید برچمن
  درسرزمین خاطر من جلوه می نمود
  قلبم پرنده گشت و پرو بال می گشود
  درباغ با شکوهی در آن دیار دور
  دیدم در آن میان
  هرجا که پا گذاری بوی شکفتن است
 آفاق درسرودن و سرشار رستن است
 آن یار دلنواز
 بر مسند سرور
 عاشق تر از پرنده صمیمی تر از نسیم
 خورشید تر زچشمه ی بشکوه خنده روی
 دراوج ارجمندی آنجا نشسته بود .

 خندان موج می زد برسینه ی زمین
 خور شید بامدادی روزان فرودین

....................