اسباب طبیعت

اسباب طبیعت
ای عشق نــــــــــــامدار ای دل بیقرار
ای چشم انتظـــار ای جان خود نـــثار
آتش به جان تــــــــو چه شعله ور بود
آتش چسان بــــــــود چون دانه ی انـار
آب شده ایـــــن تنت پیروز شد دشمنت
آب است چو خون زتو روان چو جویبار
باد برده است ترا سوی دشت و صـحرا
بــــــاد کرده است ترا چو موج ها قطار
سیلی نمود جفا خروش و قهر هـــــــــــا
سیلی ببرد تــــــــرا چون سان برگ وبار
خاک از تــو در گریز روح باتو در ستیز
خـــاک میشود برخیز روزی چو کوهسار
لرزش چو قهر شد قوی چــــــــو بحر شد
لرزش چــــو زهر شد زند تـــــرا چو مار
شمشیر به کـــار فتاد فرصتی هم نــــــــداد
شمشیر کند برباد خانه ی تـــــــــو چو نـار
ابـر آمده چو برف سردی شکست چو ظرف
ابر سیه و ژرف حمله بـــــــر این دیــــــــار
آفتاب بسوخت تــــرا دهن بدوخت تــــــــرا
آفتـاب آموخت تـــــــرا تجـــربــــه بی شمار
ظلمت فـــــــرا رسید روشنـی پـــــــا کشید
ظلمت هرچی بـــدید خراب کرد به قـــــار
مرگ بی خبر گرفت هرکی را بـــرگرفت
مرگ گر نظر گرفت از هرکی را بهــــار
آخر ازین گفتـــــــار عبرت شد بـــــرملا
نــژند" بــــــراین گفتــــــــار افزود افتخار
حلیم نژند