تلمیح آه

تلمیح ِ آه......

نبردم راه.. جایی من..به کوشش ..آه ..بازهم آه ...
همینم : "بی هنر دختر" ...چه غمگین ...دستِ من کوتاه
نه چون آصِف ... که دیوی از سلیمان بازبشناسَم ...
نه چون مجنون ... که صحرا درنَوَردَم درپی لیلا ...
نه ساره سیرَت و آسیّه زهدم ...هیچم آری هیچ...
به تاج ِ "بی هنر دختر" ...سرافرازَم ...بشو آگاه ...
ز دستم برنمی آید که غمخوار ِ کسی باشم ...
که دستی گیرَم و شاید ...دل ِ ریشش به دست آرَم...
کس ِ دوران ...غمَش افزونتر از اینهاست...
که (من)...غمخوار ِ او باشم ...
همینَم ...دست ِ من کوتاه...
ز جانَم می کشم صد آه...
نه چون عیسی دَم ِ جانبخش و روح افزا برایَم هست...
نه چون مریم ...سکوتِ صبر و آرام ِ صیامَم هست ...
نه ابراهیم وَش آری ...
کز سرانگشتَش ... مَکیده شیر ِ اعجازی ...
وَ پُر زور و قوی پنجه ... یقین در دل ...
تبر بر دوش ِ شاهِ بُتکده افکنده ... سر بالاگرفته ...راه بنمایَم ...
نه چون احمد ...که محبوبِ خدا و آسمان و هرچه در دنیاست...
به معراج ِ تقرّب ... عرش آزینَم ...
نه چون زهرا ... که انسانساز ِ عالَمهاست ...
حکایت از کسا و جمع ِ نورانیّتِ آل ِ عبا آرَم ...
نه چون حیدر ... به مردی ...از شرف یکباره لبریزَم...
نه چون زینب...صبورانه... جمال ِ حق...
درون ِ خون و ظلم و آتش و بغض و شرر بینم ...
نه چون سیّد ... شهیدِ تکّه تکّه ...
در رَهِ آوای پاکی ها ...
لبِ تشنه ...به کام ِ دشمن ِ خونخوار...
سه شاخه تیر ِ زهرآگین ....
گلوگاهِ جگرگوشه دریده ...
خون ...کفِ دستم ... بپاشَم خون ِ اصغر ...
آسمان ...از سُرخ آب ِ تازه ...(تر) بینَم ...
ندارم تاب ... آری ...آه ...
حسین جانم ... کنون از داغ ِ قلبِ نابِ تو صد آه...
به هر لحظه ... هزاران آه...
همینم آه...هیچ و پوچَم و آن "بادبُرده کاه" ...
نه چون آرش ... کمان گیرَم ...
که جان داده به وسعت بخشی ِ مرز و ...
نشان ِ قهر ِمان دارد ....
نه رستم گونه گُردَم تا .....

که تاج ِ شاهِ مغلوب از کفِ دشمن ...
گرفته بازمی بخشد ...
سیاوَش گونه مَردی هم نباشم تا درون ِ "َوَر" ...
سوار ِ تاخت بهزادَش ... درون ِ آتش ِ کینه...
هوس هیزم... به نار ِ ظلم و سوز ِ جهل ِ سودابه...
دمی اندک...به تاب آرَم ...
نه یوسُف گونه ... بر بی جرمی ام ..."اثبات" بارآرَم ...
همینَم آه... نبُردَم راه....
درون ِ چاهِ دنیا...بدون ِ ریسمان و سطل ِ آزادی...
"به پابندی" گرفتارَم ...
نه پابندم به این دنیا .....نه .... قرارم نیست...
درین ظلمتکده ... جورافکن ِ دنیا...
که حتّی دستم از تدبیر ِ خود کوتاه... قرارم نیست...
کِشَم صد آه ...
درین دوران ِ دون ِ دردآهنگین...
گدای حق ِ خویشیم آه... خدایا آه ...
همینم آه ... کشم صد آه...
بگو آخِر ... به کامبووج و به آفریقا...
چگونه آبِ پاک آرَم ...
چگونه درد و جنگِ کودکِ معصوم ِ غزّه...
به صلح و زندگانی درهوای پاک ...
کنار ِ مهر ِ مادر ... پشتگرمیّ ِ پدر ...
وَ بازی با برادرخواهَرَش ... کنار ِ کودکان ِ شادِ هم میهن ...
چه رویایی !!  ... من این رویا...
چگونه قاصِدِ مژده ... برای بیتِ قدس ِ پاکِ او باشم ؟؟؟ ...
ز دستم برنمی آید...کشم صد آه...
به یک لحظه ... هزاران آه...
خدایا دادِ من کوتاه ...
به کوتاهیّ ِ حرفِ آه...
خودت بر وسعتِ غمها... وَجور ِ سختِ دورانها...
وَ این آزار ِ انسانها...
به دادِ ما بِرَس آخر ...
همینم آه ... کشم صد آه ...
خدایا دستِ من کوتاه ...
به کوتاهیّ ِ وزن ِ کاه ...
خودت بر اشک ِ مظلومان ...
به آیه آیه ی قرآن ...
یقین و باوَر و ایمان ....
سرانجام ِ ظهورَش دِه....
که چشمَم خشک شد بر در...
گلویم بغض شد یکسر ...
همینم آه ... کِشَم صد آه ...
به یک آنی ... به یک لحظه ...هزاران آه ...
خدایا دِه فراموشی ... دمی آرام و خاموشی ...
کمی احساس ِ سبز ِ اُنس ...همی لطف و خطاپوشی ...

*****************************************
پی نوشت :

صبح ... به گردون دَمید آه و تبِ غفلتم ...
ابر ِ سفیدی نِشاند بر نظر ِ محنتم .......

نور که آمد به دید ..... روی ِ سیه  شد پَدید
دست به صورت .. نقاب .... من شبِ مَه وَحشتم ....