قفسِ دنیا

طاقتم‌طاق‌شداز غصه‌ی‌بی‌همنَفَسی 
نه‌دلی‌هست‌ نه دلـدار ٬ نه فریادرسی 
هرکجایم نَظَــری‌بود وگُذَر٬یافت نشد 
بهتر از دلبـــرِ زیبــــــایِ دل انگیـــز کَسی 
دلشکسته شدم و نادم و ســــر افکنده 
توبه‌ازظلم‌و جفایی‌که‌بر او رفت‌بَسی 
شِکَند آنکه دلی‌ را به‌ جفـــا ٬ حَتْمْ شَوَد 
در بیابانِ‌هَوَس‌ چرخ‌زنان‌ همچوخسی 
بس‌که‌ از زندگیم‌ سیرم‌ و آماده‌ی‌مرگ 
شده‌دنیابه‌همهْ‌وسعتِ‌خودچون‌قفسی 
هرچه‌راهرکِه‌بگویدسُخنِ‌یارخوشست 
یاوه هــــا را ٬ نَبُـــود ارزشِ بــالِ مگســـی
چیست‌ این‌دارِ مکافـــات‌ و سـرای کینه 
نیست‌ حامی‌ همه‌اش‌ غیرِهواوهوسی 
ما که‌در فقر و عذابیم‌کَسی‌هست‌کنون 
به‌ خوشی‌های‌ زمـانه‌ بُوَدش دستــرسی