سخنی با خود

سخنی با خود

با آب زر نویسید سخن از من شنیده را

بر ناسی زمان زده ام هر پدیده را

ای عشق میاسای در این دوره جفا

مجنون خورد خون به جگر رسیده را

قاضی مزن بر سر آن طفل بی پدر

دزدان برند نان به دندان جویده را

مام وطن را به سر چشم خود نهید

بی عز کنند از سر جود آن شهیده را

ای بی خبر از دار مکافات حیا کن

روزی رسد که خلق کنی آب دیده را