حسرت

نازنینم  ،مهربانم  رفته است

مرده ای در حال غسلم من دگر

عمر من ،روح وروانم رفته است

بعد  او  کاهی  نمی ارزد  جهان

همنشینم، هم زبانم رفته است

جلوه ی شبهای مستی شد تمام

ماه  تابان ،   آسمانم رفته است

آن  طلوع و  آن  غروب  عاشقی

آفتاب و  کهکشانم  رفته است

سیل  اشکم  دامن صحرا گرفت

باغ گل ، سرو روانم رفته است

روزگارم  را  فلک  پامال  کرد

دلخوشی از آشیانم رفته است

از چه من ماندم دراین کهنه سرا؟

ساربانم ، کاروانم   رفته است