نسل بی حواس

تب کرده ام
در شرم خیس شب
که سگان از ترسش
زوزه میکشند
 ژاندارم مست
 لابه لای دیوارها
به دنبال جوخه ی اعدامت
مشتق می گیرد از شهر 
و فاصله را
در حجم یک اتوبان
 باردار میکند به سمت فراموشی 
تا نرسد هیچ مسافری 
به مقصد بی مقصودش
بالهایت را باز کن
از زمین برو
خورشید که بتابد
همه از تو سخن میگویند
وآرام آرام
یادشان میرود که نقاشها 
در همین تابلو عاشق شده اند

بهنام قائدی