خستو ...
آنا جانم
فاطیما ! ...
سلام بر عبورِ آرام ِ خاطرِ مَهپاره ات
از حال ِ خانه ی بی چراغمان
امشب ...
از پنجره ی تنگ تپان ....
فغان ِ کودک فاخته ای بشنیدم :
مادر کو ؟؟ ...
کو ... کو ؟؟
مهر شده ...
شاید صبحش بیاید ...
اگر آمد ...به دستان ِ دریاآبی ِ چشمانت ...
گوشه ی چادرش را برگیر ....
محکم تا انتهای درد ...
نگذار دیگر برود ...
کنزِ قلبِ بی فانوسم فاطیما ! ....
کودکی های قارون ست دلم اکنون ....
آنچنان پای بر زمین ِ تشنه کوبان ...
که همی روان ِ سیاهی هایش
بیا زیرزمینم ...
دست دراز کن دَرَم بیاور مادر ...
تا ببویم نفسهای نازکِ دستانت رادوباره
یک لحظه اجازه ات میدهند
سبزه قبایان ِ دورت بگردانهای عرش
تا که بیایی ... ؟؟
میخواهم باز
به خود پیچمَش و ...
قایم شوم لای چادرِ ریحانه ات
از گرد و خاک ِ دَبوران ...
آنا جانم
پلکِ خواب بر من چشم بسته ...
سراغ ِ لالایی بودنت را می گیرد ازنفسهای لانایی
کجایی ...
کوهِ صبرم ... لرزیدم چو داوریژ
پی در پی ِ انتظار نگاهِ قدمت ...
من ... غبار غبار ....
خستوی بی تو ماندنم ... برگرد فاطیما...
آتش_ قلبم خاموش کن به آهِ خنکِ نامت... .
پی نوشت بداهه :
دستانت را مادر ....
نمی بوسمشان.....که غرق_ حسرتم
مبادا
کز طمع_ نان بود و .....
ذوق و حب_ جانم.......
کجایی آناجانم .....کجایی تا....
ببویمشان عطر_ دستانت را ....
که مست_ بودن شوم بقا بقا...........
آنا جانم .......ای شوق_ بودنها را
مشک و عود و عنبر و سارای _ صفا........
خستو : معترف
95/7/15 تقدیم به مادرم
طاهره حسین زاده