\ راز آهوی آبستن ایل \

دردی سترگ در درونم رخنه کرده بود
دردی غریب و قشنگ
ناز آهوی ایل و نگره ی رهگذران....
به گمانم زمان دوست داشتن بود
یک هاله ی بی فروغ،حوالی " خویشتن "
کسان قبیله به پیشواز بهار آمدند
و
یکریز با اسبان امید، راز دره ی مرگ را می کاویدند
بوی نان برشته ی دخترکان
بوی تنوره ی همزادگی...
دشت را سرآغازی بود
ناله ی بوفی پیر کمی آنسوی آلاچیق
کدامین شوم و زاری را برای یادگاران سرای خویش می افکند؟
زنان بی سرخاب نا امید
همان پیکاره های پشته ی نرینه گی
نفس در نفس مردان پرادعای رنجور
راه غریب کوهستان نافرجام درنوردیدند
روزها پشت شب پلید افسرده در مدارایی جانکاه:
انتظار خواهش و تمنایی شدند
و
پریشیده و ناخوانا به استقبال هم آغوشی تیره گی رفتند
دو سوار در بی انتهای ابدیت
پیکره ی کوهستان خالی تنهایی شدند
ردی از خون انگار
تولد همزادی از جنس تن آهوی آبستن از مرگ است
مردان یکی یکی دردی عظیم در درونشان رخنه کرده بود


عیسی نصراللهی 95/6/17