مهتاب

چتر نورش را فراز آرد

من کنار جوی سیمین گون

قصه های عشق را با یار خواهم خواند

شب که ابری کینه جو تا صبح

چادری بر قامت ماه است

غصه های این جدائی را

من به آهنگی حزین هردم

قطره قطره

از دو چشم خویش

پای کاج پیر آن جنگل

-نقطه میعاد عشاقان-

می فشانم بر زمین تا صبح

شب که می خواند هراس انگیز

باد در گوشم خیانت را

من لبان گرم ایمان را

با لب سوزان احساسم گرم می بوسم

و به دشنام کریه باد سخت می خندم

شب که می آید به خود گویم

گر مجالی ابرچرکین دل

بر مه تابان شب می داد

زیر چتر نور مهتابی

ما کنار جوی سیمین گون

 کفتران عشق را پرواز می دادیم