دهقان

داس و رویش سهم من کینه مردم سهم تو

می دود در رگ شب پیچک بیهوده یاس

می کند پاک به نیرنگی خط جاده نور

زیر آوار شب خوف و شب مرگ و حضیض

می نشیند جغد پیر مرگ و عزا را به سرور

تاول چرک به پا از غم این راه دراز

پشت سر سایه شوم قفس و چوبه دار

مزرعه دهقان جنگل و دلی پر امید

روبرو تا افقی دور پر از جنگل خار

تو به هزیان و به فتوائی دروغین دلخوش

خفته در چنبره مبتذل گنبد سبز

می چکد خون ز سراپرده این قدسی کذب

جای مرگ است دراین بی بدل گنبد سبز

گرچه شب آفت نازائی و ماتم زاید

از افق بانگ قدمهای کسی می آید

با امیدی که مرا حوصله خواندن داد

حک کنم بر در ودیوار قفس این فریاد

ده ودهقان سهم من خوشه گندم سهم من

داس و رویش سهم من خیزش مردم سهم من

 زمستان۱۳۷۲