انتقام

ترانه را به جوخه اعدام می سپردند

و عشق را به تازیانه

و در زیر این آوار انسان کشی

مردمی صبور

مرگ انسانیت را به نظاره می نشستند

شهر در سکوت

جارچی ها در فغان

وعده اجرای عدالت خداوندی را

نفیر می زدند

و در میعادگاه عدل خویش

زنی را به برزخ سنگسار می کشاندند

ترانه در خون عشق مجروح از ترکتازی تازیانه

زن زیر بارش سنگ

مرد بر دار

نفیر غضبناک خداوندی

چه بی شکیب و  بی تحمل

جهان غوطه در گرداب خون را

به مرز اختگی بهشت خویش

رهنمون می ساخت

زین میان بایسته ........باید

به خونخواهی انسان

ترانه

عشق

و

زن

خدای را بر دار هجوم آویخت

آری بایسته......باید