نبض شب

زمان در نطفه جاریُ
جهان را خوابِ خوش می بُرد
سکوتِ وحشیِ یک بغض
شبم را سخت می آزرد

نگاهِ آسمان بی نور
و دنیا غرقِ خاموشی
من و این واژه هایِ تلخ
وکابوسِ فراموشی

دلم چون زورقی تنها
اسیرِ موجهایِ درد
نفس در سینه می لرزید
عَدم را آرزو میکرد

نگاهِ خسته می بارید
به سَبکِ هق هقِ باران
نگاهِ خسته می گِریَد
چو چَشمِ زارِ بیداران

من از ته مانده یِ چَشمی
که پشتِ پلکِ خوابم بود
سرابِ عشق میدیدم
چه بی پایان، عذابم بود...

#هانیه_چاووشی