iهنوز هم آرزو دارم

چه اميدي دگر دارم از اين بخت نگونسارم

غريب خانه ام از خويشتن بيزار بيزارم

دلم در آرزوي ديدنش بي تاب بي تابست

بگويم سرِ دل شايد بُوَد اين آخرين بارم

خوشا ديوانه خوش باشد به زنجير و به ناداني

گهي ديوانه گه عاقل چه مشكل بود در كارم

دمي دل سكته مي كرد ودمي انديشه در خنده

دل و انديشه آشفته و من بيمار بيمارم

شبابم پشت سر ماند و به سوي پيري ام اينك

حقيقت با كه بايد گف(ت) هنوزم آرزو دارم

چه اميدي دگر دارم از اين بخت نگونسارم

مدينه ولي زاده جوشقان