به قنارى ها اسمان خواهد داد

‎ساكن شيرازم 
‎اهل  نرگسزاران
‎روزگارم نيك است
‎ من خدايى دارم 
‎كه فقط عشق
‎فقط نور،فقط شادي را مى خواهد
‎دوستانم همه  عالى هستند 
‎آسمان قلبم ،افتابى ،رو شن
سرزمين ام  ، همه سبز 
‎چشمه هايش  جاريست؛
‎رودهايى  پر اب
‎كه روان است به سوى
‎قلبهابى ديگر
‎تا نماند هرگز
‎سرزميني بي اب،قلبهايي تشنه!
‎من خدا را 
‎مثل نعنا ، ريحان
‎در دل باغچه مان كاشته ام
‎من  نمازى ميخوانم 
‎كه اذانش را
‎باران 
‎گفته باشد 
‎روى هر شاخه ى گل...
‎ذكر من 
‎خش خش يك برگ
‎خروشانى رود 
‎ذكر من 
‎بى سرو سامانى باد
‎پدرم پشت زمان  ها 
‎زنده است
پدرم بر مى گردد 
‎و به ماهى  ها، آب
‎به اقاقى ها  ،خاك 
‎به قنارى ها  ،
‎اسمان خواهد داد...!

‎از كتاب "من از جهان دگرم فرحناز راسخ"