قربانی

درود استادبزرگوارم شفیعی
شعرتان حس وحال خاصی داشت
ومثل همیشه پشتش یه حرف ویه بغض بزرگ
خیلی تلخ ودرعین حال زیباوخیال انگیزبه تفسیرکشیدید
درد را درد یک انتظاربیست ساله رو
که علتش هم فکر می کنم همان باورهای غلط ماست
که ازکودکی با ان بزرگ می شویم ومرتب درگوشهایمان زمزمه می شود ودرواقع یک کمعضل بزرگه درزندگی ما ایرانیها بخصوص
ودرواقع همان عشق هراسی که استاداحمدی زاده ی عزیز دریکی ازاشعارشون درباره اش حرف زدند
دخترکانی که دل میدهند اما جرات ابرازش راندارند
ویک عمر به خاطر عقایدشون می سوزند ومی سازند وگوشه ی خانه درکنارهمسران تحمیلیشان فقط وفقط گریه می کنند چون با این تفکر بزرگ شده اند که عشق برای دختربد است وخلاصه ترسی که از آبرو ریزی و...............
وچه زیبا شروع کردید
دخترم :


بازیی لی لی تو تا ده نیست.


سنگها را بردار.


تاب را باز کن از دست حیاط خانه.


و به خاطر بسپار


عدد نه یعنی:


رنگها ..ماهیهاو تمام مهتاب


همه از بازی تو اخراجند


سرخی گل ممنوع
اینجا به زیبایی اززبان پدریا مادری حرف زدید
که همیشه دخترشون رو پند واندرز می دهند ودرواقع می ترسانند از یک چیزی مثل عشق
وقشنگ هم بود


و تو هنوزم زیبا


به اخراج گل سرخ


چه سخت پایبندی.


اما گلهای خانه ی ما


فقط سرخند.


نمیدانم چرا؟
ازاینجا به بعد شاعر درواقع گله وگذاری می کند ومی گوید
که دیگه گریه نکن تو که تو یی که هرگزبازی لی لی را
وبازهم زیبا به تصویرکشیدید
من گم شدم


و تو


رد شدی.


طوری که


باور دفن گل سرخ


در قدمهایت


خیره بود


تنها به یک خاطره.


پس


گریه نکن


تو یی که هرگزبازی لی لی را


تا ده نکشیدی


تویی که
این قسمت شعر تون خیلی زیبابود
ودرواقع نکته ی اساسی شعربود وضربه ی پایانی روخوب زد
وخیلی هم زیبا بود
درواقع شاعر شکایت داره از باورای غلطی که درجامعه هست وفکرکنم همان عشق هراسیه
اجازه بدید پرگویی نکنم وفقط
به این گفته ی استاداحمدی زاده بسنده کنم
که می گوید
عشق هراسی ممنوع !
البته این نظرمن بود نمی دونم غلط یادرست
اما هرچه بود دل شاعررابدجوربه درد اورده بود که اینگونه لب به شکایت واعتراض گشوده بود بازبان زیبای شعر
موفق باشید استادبزرگوارم
استفاده کردم ولذت بردم