کوه هم به کوه میرسد!

افتاد مسیر ما دو کوه به یکجا و یک زمان !
جانم مگر که کوه میرسد به کوه در جهان ؟ !

گفتم سلام . . . سری کج نمودی و
گفتی شما و دادم از خاطراتمان نشان . . .

حق میدهم به تو که نشناخته ای مرا
این رخ دگر فرسوده و جان گشته ناتوان . . .
حالم که بد نبود قبلِ احوال پُرسیَت !
گفتی چگونه ای و دهان مزه کرد طعم جان . . .

دیدم عجیب با رقیب خو گرفته ای
هم صحبتش شده ای و گشته ای پی اش روان . . .

وای از رقیب که خنده اش میزند هنوز
زخمی به جانِ دل و کارد بر استخوان . . .

هر لحظه بعد تو داد زندگی از زهر ، شربتم
هر بار که شربتی ز مِی زدی ، فاتحه ای بخوان . . . !