نوبهاران

فصل نوروز و فراغِ من و دشت و چمنی
پارهء کاغذی و حال و هوای سخنی

میسرایم من و با نای خوشش میخواند
بلبلِ شیفتهء عاشق شیرین دهنی

همنوایِ نَفَسِ بلبل شوریدهء مست
رقصِ موزونِ گٌل وسوختن وساختنی

عطرِبابونه و شبدر گَوَن و خار خَسَک
عاجز از وصفِ گٌلِ لاله هزاران چو منی

شوقِ پروانه و یک غنچهء درحالِ پدید
شاید اسرارِ نهانیست چه پرپر زدنی

شبنمی گونهء زیبای گٌل نرگس شست
گٌل و پروانه عجب واله و شیدا شدنی

حلقهء پیچک و انگشت لطیف گل سرخ
قطره ای خٌفته بران همچو عقیق یمنی

زلف زیبای چمن باد بهاری جنباند
شانه ای کرد و صفا داد به مٌشکِ خٌتنی

سفر سخت چکاوک گذر از فصل شتاء
موسم چهچهه و شور عجب آمدنی

دستهء کوچک گنجشکی ویک شاخهء سبز
عجب احوال خوش و همهمه و انجمنی

گوشهء گرم افق محفل بابای شبان
میزند مشک برافراشته ای شیرزنی

غرق رؤیای خوشی دختر زیبای شبان
آنطرف جست زنان روبهکی در چمنی

نوبهاران دل خرسندی و دشت و دمنی
غزلم زمزمهء روز و شب خٌرد و غنی
دهم اسفند۹۴جلال پورسلیمانی