( قامت شمع ) .

 ( قامت شمع  ) .
قامت شمعی و از سوختنت،  باک نداری ،
شعله افروز یقینی،  دل شکاک نداری .
خویش دانی که چنین سوختنی!  عین حیات ست ،
پس، چو ققنوس بسوزی،  سر امساک نداری .
از  می ی ماءده،  سرمستی و بر عاطفه دل بست ،
تا ابد حاجت منت کشی از تاک نداری .
از ، فروغ سحر آکنده ی دیدار تو، خورشید ،
می گدازد،  که چرا میل به افلاک نداری .
جان پناهی تو و آتشکده ی نور امیدی ،
شعله می پروری و باک،  ز کولاک نداری .
در تپشگاه طنین پرور هر سینه ی نستوه ،
نغمه پردازی و جز فطرت پژواک نداری .
آسمانی ست پر از چلچله ها ، حلقه ی ذکرت ،
فجر نوری ی و غم از پرده ی شب ناک نداری .
ریشه ی نخله ی اندیشه ای و بار تو دانش ،
چشم داد و دهش،  از توده ی خاشاک نداری .
پرده ی جهل شب آلود زمان را بشکافی ،
چون،  سری جز به سراپرده ی ادراک نداری .
در  رکاب قلمت ، توسن اندیشه ، برانی ،
کاوه ای،  واهمه از سطوت ضحاک نداری .
بوستانت، نپذیرد ز خزان،  رنگ تباهی ،
روح آلاله ای و جز دل صد چاک نداری .
سرمه ی دیده ی تو، خاک رخ تخته سیاهت ،
توتیا یی به شرف ناکی ی این خاک نداری .
ای که سرمست ز ایثاری و از جاذبه سرشار ،
رتبه ای بر تر ازین منزلت پاک نداری .
من، ز  پندار تو  " آگاهم " و در پیش تو، چون کاه ،
کوه تمکینی و از صرصر  دی باک نداری .

بختیاربختیاری " آگاه " .

.

.