خلوت خیال
نذرآنکه بیمار اویم عج
جز آن که نقش بسته ای به خلوتِ خیال من
به پاسِ این همه غزل چه کردهای غزالِ من
اگر به من نبا شَدِ ت، نظر بـگو عزیزِد ل
چه می کنی تو نیمه شب به خلوت خیا لِ من؟
تویی تویی که می کشی مرا به سمتِ خویشتن
ز تو بُــوَد زلا لی ، تــرنــّمِ زلا لِ من
شاهدِ بزم می تویی!تمام سرِّ نی تویی !
نای تویی ! نوا تویی !به لحظه ی وصا لِ من
سقم تویی! شفا تویی! درد تویی !دوا تویی!
طایر خسته پر منم! –مرهم زخم با لِ من!-
تویی تویی که می کشی به سمتِ بیکرانه ام
وجـــــهِ موجـّـــهِ منی،نقطه ی اتّـصالِ من
غزل تو و سپید من ! مراد تو1 مرید من !
صوفی صافی ات منم !وجد منیّ و حال من
مرده منم! زنده تویی!"دولتِ پاینده ت" تویی!
نادی رجــعــت منی ، به شام ارتحا ل من
می گسلم ز خویشتن ، تا بشوی تمامِ مـــن
اشاره ای اگر کنی ، برای امتثالِ من
آیـــنه ام که صافی ام ،عارفم و نه صوفی ام
جلوه ی تو ! دهد صفا ،به معنی کمالِ من
سکوت، من !صدا تویی،نای منم نوا تویی!
تویی که می دهی صدا، به شعرِگنگ و لال من
ببدون تو نزیستم،غزل غزل گریــــستم
امیدِ آنکه از وفا ، نظــــــر کنی به حا لِ من
کرج- محمد علی جعفریان(عاشق)- 23/9/1382