« رسوایِ عشق »
در کنجِ قلبم
خِنج می زند مردی صورتِ عشق را
و چگونه خواهد بود پتیاره ای با خطّی سرخ بر خد
که لکاته هایِ این شهر
از زورِ عشق !
کاسه یِ رسوایی زمین زدند
و نامی برایِ عمومِ لکه های این کهنْ بوم وبر
بر زبانِ کریه شان لولید
نامی به نامِ عشق !
چگونه توانِ آفتابیدنم باشد
جایی که نشانی سرخ
چون تثلیثِ مسیح بر شانه می کشم
اعتزال را
به چه مایه از ابتذال در آمیزم ؟
که توانِ دیده بوسی
بر هوووو وارِ این برزن
بر زخمْ گامِ بی پوزارم زَهره بخشد ؛
در این مضمارکده یِ بی چاکِ دهن
تا کدام زمان دویدن
تا از لقْ لیچارِ زبانْ آجینِ نابهنگام شان
افتاده وُ سرد شوم ؟
یحتمل :
دستْ آهنجِ آسمانْ سایش را
بر زمین نمی کوبد
زنی که با دو بالِ آن سری
جهان از گودِ جغرافیا درنبشته است
لیک چلیپایی به چُنین ننگ
و این گونه پالوده و پاک
به کدام چارسوقش میخ کشم ؟
و کدام آسمانش را عروج ؟
که گردن افرازیِ به اندازه آزرمگون را
جاییش جز گریبان
در نتوان بُرد
و ناموسِ رفته بر آفاق را
راهیش جز گور نتوان جست ...
"تقدیم به تمامِ زنانِ صورت به سیلی سرخ و آشیانه ویرانِ سرزمینم"
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
خنج : چنگ ، پنجه کشیدن به خصوص با ناخن تیز
پتیاره : زشت ، آفت ، بلا ، دشنامی قبیح
خد : گونه
لکاته : سلیطه ، زن بدکار، هر چیز پست و زبون
بوم و بر : میهن ، وطن
کریه : زشت
آفتابیدن : طلوع کردن ، کنایه از ظاهر شدن
تثلیث : در مسیحیت قائل بودن به وجود سه اقنوم پدر، پسر و روح القدس
اعتزال : گوشه گیری ، کناره جویی
ابتذال : پیش پا افتادگی ،بی ارزشی ، پستی
هوووووو وار : سرو صدا درباره ی چیزی که حقیقت ندارد ، چُو
برزن : کوچه
پوزار : کفش
زهره : جرأت
مضمار : میدان ، عرصه
لق : نااستوار
لیچار : سخنان بیهوده ، مزخرف
زبان آجین : کنایه از سوزن زدن با زبان (زخم زبان)
دست آهنج : دست برکشیده ، دست بالا برده
آن سری : آخرتی ، اخروی
درنبشته : طی کرده
چلیپا : صلیب
پالوده : خالص ، مطهر
چارسوق : چارسو، محلی در بازار
عروج : بالا رفتن ، صعود ، معراج
گردن افرازی : کنایه از سربلندی و غرور
آزرمگون : شرمگین
ناموس : آبرو ، نیک نامی
آفاق : جهان ، دنیا