زندونی سیاهی

اونقدر زبونیم که تو این روزای خاموش
هوس سر دادن یه واژه با داد ندارم

من گرفتار غبارم لحضه هام پر از سیاهی
دیگه حتی هوای هوای آزاد ندارم

آنچنان ساکت و سردم اسیر پیله ی دردم
که خیال اعتراض به ظلم و بیداد ندارم

همه جا غریب و بی کس ذلیل هر کس و ناکس
همدمی جز کوبه ها ی وحشی باد ندارم

داشته هام همه نداشتن بودنم مثل نبودن
مثل شمع مرده در باد سوی فریاد ندارم