سفره ی افطار دل

بر سر سفره ی افطار دلم
نازل شد
یک دفعه وقت دعا
آن پریچهره ی بی همتا
گفت با صوتی ملیح
که قبول است ازتو
این عشق
بوسه ای زدی بر
روی لبش
شد روزه ی لبخندت کامل
تا در این دیر تو باشی واو
همه شب وهمه روز
هستی زاهد
پیوسته به رویش ساجد
دل زنجیره پنجره ی چشمانش
شاید اینبار شفا داد
جانت
وقت توبه از آغوشش
بازهم غسل داد تورا
با عشقش
هم براین وحی مسجعل شده است
که تو باشی یک عمر عابد
او باشد معبود
بعداز آن
اذان دلدادگی من یه عمره
سجده می کنم برعشق
شمیلا شهرابی